YOLCULUK

Bir yaz günü odamda kaparken bavulumu

Çekecek koltuğumun parmakları kolumu

Her zamanki sesiyle bana "Otur" diyecek

Bütün kış geceleri duyduğum laflarıyla

Çıplak bir kadın gibi beyaz çarşaflarıyla

Beni uyutmak için yatağım esneyecek

Yolda, adımlarımı çağıracak geriye

Aralık duran kapım, belki dönerim diye

Penceremde buÄŸudan bir damla yaÅŸ donacak

Yürürken sağ omzuma hafif sesle ötüşüp

- Bir evden anlaşılmaz fısıltılarla düşüp -

Bembeyaz bir el gibi bir güvercin konacak

Dudağımı gizlice çekerek dudağına

Akşam gibi düşecek vagon basamağına

Garda beyaz, dumandan bir kadının bedeni

Son kampana çalacak ve son düdük ötecek

Mesafeler bir nokta halinde küçültecek

Külrengi istasyonda mendil sallayan beni...

AKÅžAM VE DEVELER

Böyle yalçın dağlarda sessiz dolaşanlar kim

Köyler, ufka dizilen tozlanmış birer resim

Yollar, köyleri saran eskimiş çerçeveler...

Sesler çıkmadan söner paslı çıngıraklarda

Yassı tabanlarını sürükler bir kenarda

Boynu kısa develer, boynu uzun develer...

Günle birlikte erir uyuklayan mor dağlar

Ekilmemiş tarlalar, çalı bitiren bağlar

Döker her kalbe kırık bir lambanın isini...

Adımlar derinleşir renklerin vedaında

Bir dua okur gibi gezdirir dudağında

Deveci türküsünü, yolcu sevgilisini...

BIKMAK

Sesin dudaklarımda fağfur bir Japon tası

Uzun saçların, bir yaz yağmurunun teması

Ellerin, semaverden akan çay kadar ılık...

Sesim odaya giren bir serçe kadar ürkek.

Ellerim, açık kalan panjuru gösterecek

Ve saçım, gözlerimin içi gibi karanlık.

Yağmur gibi doldursan odayı sözlerinle

İçinden konuşacak aynalar gözlerinle

Ve gün avuçlarından kayan gümüş bir balık.

Bir koltuğa sinecek sıcaklığın derinden.

Girecek yaklaşınca başın, kirpiklerinden

Gözlerime ağaçlı bir yol gibi ayrılık.