17. yüzyılda Fransa'da ortaya çıkan bir akımdır. BOILEAU bu akımın kurucusu olarak kabul edilir. Klasikler Eski Yunan ve Latin edebiyatını bilgi ve esin kaynağı olarak benimsemiÅŸlerdir. Temel olarak ÅŸu ilkelere dayanır:

   Sanat, "insan tabiatına" önem vermeli ona sevgi ve saygı duymalıdır. Klasik bir eser "akıl" ve "saÄŸduyu"ya dayanmalıdır. Eser, "dil", "anlatım" ve "ÅŸekil" de en olguna varmaya çalışmalıdır.

   Klasikler, insanların her zaman, her yerde, her toplumda aynı duygu ve düşüncede olduklarını kabul ederler. Onun için eserlerinde deÄŸiÅŸmez tipler yaratırlar. Klasisizmde fiziksel ve sosyal çevre önemli deÄŸildir; çünkü bunlar deÄŸiÅŸkendir. Bu akımda, sanatta mükemmeli bulmak esastır. Mükemmeli bulmak ise konunun seçiliÅŸinde deÄŸil, onun ele alınıp anlatılışındadır. Onun için anadili en güzel biçimde kullanmak da esas olmalıdır. Böylece klasikler günlük konuÅŸma dilinden farklı kitabi bir dil kullanmışlardır.

   Sanatta sıkı kuralların bulunması ve sanatçıların bunlara uyması gerektiÄŸine inanan klasikler, "üç birlik" kuralının doÄŸmasına neden olmuÅŸlardır (Yer, zaman ve eylem birliÄŸi)

   Eserlerinin kahramanlarını hep soylu tabakadan seçen klasikler, eserlerinde kaba ve çirkin sözlere de yer vermezler. "Ahlaka uygunluk" ilkesine sıkı sıkıya baÄŸlıdırlar.

   Yapıtlarının etkileyici olmasını , hoÅŸa gitmesini, tarih biliminden ayrılabilmesini ve din dışı konulara eÄŸilmesini temel ilke olarak kabul etmiÅŸlerdir.

   Edebiyat türü olarak daha çok tiyatroyu, tiyatro türü olarak da trajedi ve komediyi benimsemiÅŸlerdir.