SESLENİŞ

Yalnızım, ne kadar aranıp dursam

Başucumda seni bulamıyorum

Güneşten vazgeçip susuz olsam da

Seninle olmadan olamıyorum

Şu yollar bilmem ki dağ mı, ova mı

Gitsem bulur muyum kendi yuvamı

Kuş! Yolun nereye? Bizim eve mi

Sen götür, ben haber salamıyorum

Her gece orda bir yaslanan mı var

Sessizce kirpiği ıslanan mı var

Uzaktan bana bir seslenen mi var

Ne diyor? Sesini alamıyorum

Acaba yaşlı mı kara gözlerin

İçimde bir derin yara gözlerin

Daldı mı uzak bir yere gözlerin

Görmüyor, bilmiyor, bilemiyorum

Günleri sayarım, geceler iner

Beklerim geceyi, yıldızlar söner

Gizli bir yaram var, durmayıp kanar

Neresi, bulup da silemiyorum

Ulaşsa da sana yolların ucu

Varmaya yetmiyor Atsız'ın gücü

İçimde dururken bu kadar acı

Hâlâ yaşıyorum, ölemiyorum

AYRILIK

Sevdiğim, kemençede titretiyorken yayı

Bülbül sustu, unuttu o eski ağlamayı

Öyle sandım ki gökte kızıllık sardı ayı

Sevdiğim, kemençede inletiyorken yayı

Ağaçların dalları saygılarla eğildi

İçimden çarpıntıyı, gözümden yaşı sildi

Böceklerin sesleri birdenbire kesildi

Sevdiğim, kemençede söyletiyorken yayı

Ayın on dördü gökte yavaşça yükselince

Bir bağlama başladı önceden ince ince

Birdenbire gürleşip kemençeye karıştı

Biri coşkun bir öfke, biri bir yalvarıştı

Birini inletirken bir kadının elleri

Birinde bir erkeğin kırılmış emelleri

Sonra kemençe sustu... Yalnız kaldı bağlama

Çalkalanarak diyor ki: "Boşunadır, ağlama!

Kemençen, bağlamam ve gönüllerimiz kırıktır

Her tatlı sevişmenin sonu bir ayrılıktır

Gök onun kadar derin, o gök kadar berraktı

Biraz sonra nazik ay bizi yalnız bıraktı

Bu ayrılık çağının hicranını bir düşün

Beni hâlâ yakıyor tadı en son öpüşün

Hazin hıçkırıkları bırakılmış bir kızın

Hatırlattı bütün o eski ayrılıkları

Söndürür neşesini gönlümüzdeki hızın

Bırakılmış bir kızın hazin hıçkırıkları

BAHTİYARLIK

Bahtiyarlık ne zafer kısrağına binmektir

Ne yaşarken dünya uçmağına inmektir

Şekli olmaz, rengi yok, belirsizdir ve tektir

Bahtiyarlık: Ömründe bir kere sevinmektir

Bir karanlık geceye akıyorken bu varlık

Bulunur mu dünyada ebedi bahtiyarlık

Mükâfatın, yapsan da en büyük bir yararlık

Nihayet zafer adlı bir kısrağa binmektir

Dört hecelik söz olan “bahtiyarlık” o bir sır

Bilmeyecek insanlık bunu daha bin asır

Bilgi, bolluk, din, para hepsi boş, hepsi kısır

En fazlası bir dünya uçmağına inmektir

Her şeyin bir şekli var, her derdin bir ilacı

Türlü türlü yemişler verir dünya ağacı

Zafer çetin, ilim güç, bozgun kötü, aşk acı

Halbuki bahtiyarlık, belirsizdir ve tektir

Bahtiyarlık, boraca yüce dağları aşmak

Varılmadan ölünen uzak yerlere koşmak

Tanrı’nın sofrasında mest olarak konuşmak

Ve ömründe bir kere, bir kere sevinmektir

ÖZLEYİŞ

Özledim... Yalnızlık canıma değdi

Özledim, yıllarca daha özlerim

Hasret türkü olsa, ben onu çalsam

Kırılıp giderdi nice sazlarım

Yatın ümitlerim, uykuya yatın

Bitin hasretlerim, tükenip bitin

Ayrılık ateşi çetinmiş, çetin

Onunla dikleşir bütün düzlerim

Yanımda sanırım, bakarım düştür

Güldüm zannederken gözlerim yaştır

Umduğum ne varsa hepsi de boştur

Yine de bekliyor onu gözlerim

Sazlar var: Durmadan gurbeti çalar

Hayal var: Gözümü, gönlümü çeler

İçimde bir bülbül şakıyıp çiler

Özledim, yıllarca daha özlerim