KARTAL ÖLÜSÜ

Tabutunuz

Pırıl pırıl çivileri ve talaş kokuyor

Demek taze ölülerdensiniz hemşehrim

Kan akıtılmadan

Kesildi damarlarınızın sıcaklığı

Söyleyin kim yokladı

Bir ateş salmaya içinizi

Şimdi doya doya seyredin gövdenizi

Kalabalıklardan eli mızraklılardan

Otomobillerden nüfus patlamasından

Ve o koca denizlerin kirlenip ağrımasından

AĞAÇLAR

Ellerimin önündeki dallar da

Sarıldı yaprağa

Göremiyorum karşı yamacı

Erken mi yoldayım

Ben mi geciktim

Önümüzde bir çınar yükseliyor

Her gece atlılar geliyor ona

Destan söyleşip gidiyorlar

Esmerlikleri

Tutuşup kuruyan dudakları kalıyor sabaha

Dostum üşüyorum dedin

Üşüme

Korkuyorum -Korkma

Kaçıyorum -Kaçma

Ürperiyorum düşünceden -ürper

Sabah trafik

Çınara kim bakar

Kim geçer dallarından

Bahar mı geliyor

KomÅŸunun balkonunda

Çamaşırlar renk rengarenk

Kızlar göğüslerini

Baharın ağacına

İlk açan çiçeğine

Dayadılar

Arılarla erkekler boğuşuyor

Arılarla uçan bütün çiçeklerle

Ayaklarında taşınan tozlarla

Akıyorlar alıp götürülürken

Yaprak evlerin içindeki dişiliklere

Dostum geç kaldın

Güneş ne gün doğacaksa

Söylediler duymadın geç kaldın

Otur aÄŸla sonra soframda doy

Ekmek tut zeytin tat

Açlığını eğlerken sen

Bak nasıl ayçağın erleri

SavaÅŸarak ve devirleri aÅŸarak geldiler

Karanlığı karaladılar yolları tuttular

At tepmedeler

Bak nasıl savaşı bindiler. Gece çınara gelip söyleşip

Kelime ettiler söz bilediler

Zorun yamanı kolayladılar

Sahip olun taÅŸa demire

Aleve

Küle bile

AYLAK GÖZ

Erkenden aşındırır aşkını

Odaların köşelerine zamansız oturur

Duyarsa bir çocuğun

Oyundan çağrıldığını

Başının her seferinde döndüğü kumarı

Gönlünü bir tarzla kurularken kazanır

Anlarsa yenilen bir kadının

Darda kaldığını

Kendi kendine ardaşak kaçağı

Arada bir bakınır ne yaptığına

Süresiz kapılır tablolara yangelir

Ve oturdu mu bir masaya

Hakkını verir çay içmenin

Bu adam kitapların uçlarına

Çizilmiş itilmiş resim

Korkmadan yaşar tebessüm gösterir

Ağır başıyla nöbet alır

Dağdan kaçar şehri çevirir

Ve bırakır gönlünü bir tazı sıçramasına

Erkenden aşındırır aşkını

Anlamaz bir kadının

Süresiz kapılıp yangeldiği tablolara

Severek tebessüm attığını

Ağır başıyla kopar dağdan

Nöbet alır şehri devirir.

HIZLA AKAN IRMAK

Sabahtır  

Alkışlar gecenin  

Sıcak damları sükun yapılarıyla  

Aydınlatır bir ucundan  

Kahvaltı sofrasında çay tasını  

Düzgün uysal  

Işıklı bir de ağız  

Gizlice götürür hücreyi bütüne  

Ve akla her gelen telgraf telinde  

Öpüşür iki güvercin  

Bu geçen mızrak  

Kalın karlı  

Atanın deÄŸer biçilmez atıyla  

KuÅŸkusuz yolunda gerek  

Mızrak geçer ışığı  

Geçer geceyi dolduran karanlığı da

ANLATILMIÅž GÃœNLER

Bulutların yeryüzüne doğru saçaklandığı vakitler

Sürüleri doyurmuş

Köylere emin bir gece yaymış

Serin ve ılık evlerin seccadelerinde

Yatsılarla nehrolmuş

Helal kadınlarıyla yukarılara bakıp akan

Huzurlu gürbüz ve yetişkin adamlar gibi

Adamlar gibi duruyorlar silahlarının başlarında

MeÅŸakkate

Adeta ısrarla

Yılmadan

Sabretmektedirler

Biliyoruz

Gördüğümüz resimlerini

Aylardır birlikte yattıkları giysileri

Çok aşıyorlar

Boyları bosları

Yaşları başları

bakışları

renk renk

geniÅŸ

adımları iri

solukları sıcak yelpazeler gibi

gözüm görmüş gibi onları

kardeÅŸim gibi gelir haberleri

hele saldırdılar mı

bakılsın gerek

topuklarıyla devirdikleri tank kütleleri

Ne yaman gönülleri

Çöl toprağı gibi yayılı kavruk esrarlı

Yanaklarına

Değer güneş

Ve bastıkları dağ şurdaysa

Ötekinde kıskançlık nöbeti

Hiç kimseden öğrenemezdin

Daha kesin

Gözünün önünde vurulan kardeşinden

Buhara kelimesini

Hiç kimse öğretemezdi sana

Daha kesin ve böyle emin

Ateş altında

Azık getiren kızkardeşinden

Buhara kelimesini

Bir ok iÅŸaretidir Buhara

Varılırken ve varılınca

Gösteren

Daha ikibin kilometre ilerisini

Ve buhara ki

Pirlerin

Asırlar önceki kader sürücülerin

İşte bugünleri anlatıp

Kollarına girip avuttukları şehir

KUTSAL MAVİ ÇOCUK ŞİİRİ

Ellerin çıktı ve göğün ortasına geldi

Tarlada

Bakışı gittikçe yer toprağına

Çakılan

Bu kadar beklerken habersizdi

Ve hatta onlar da habersizdiler

Sular mı anladı

Dağlar mı sezdi

Yoksa birdenbire bir çiçek mi

Bir gün

Herhangi bir an

Ama bir çelik an

Her ÅŸey

Ve hepsi başlarını kaldırdılar

Ve hemen ellerinin gölgesi düştü yüzlerine

Karmakarışık belirsiz uzun

Geçti ve geçti gölgesi

Zerdüştün ayaklarından bir kartalın

ORASI NERESÄ° BURASI BÄ°R ADAM

Korkuyu kapışır taşlar

karanlık kendine çekince perdeyi

göz hüzünle odayı kapar

el uyur ve akvaryumda balık

resmi çekilmiş nehir

Böyle bir çiçek vardı

Rüyamdaki geçit büyüyüp büyüyüp

Büyüyüp büyüyüp büyüyüp

Espası bir tek gece

Ezip el tutan

Alnını bütün bir duvara dayayan

ve sesleri bir orman büyüklüğünde

güneşe yol yapan çocuk

güreşip bütün gelişleriyle

gecikmiÅŸ bir deniz feneri

Saati yalvarır hızla

Şafağı çoğaltır kan akan damar

En korkulan gerçeği

Bir boyun eÄŸiÅŸle girilen

böyle bir çiçek vardı

kılcal kökleri

çağın sarsıntı duvarlarından

burası bir adam

bir aşk çapında

bir çeşit hapisane tutulan

akıp giden su uyanınca adam

suyu geçmek isteyen karınca

bir taşın alevinden basarak ellerine

kaçınca adam

bırakmaz eşyasını da uykuda