BARBAR VE ÅžEHLA

Rivâyetti ve zaman sakin

Bir su gibi hâreleniyordu

Senin için orman uğultuları

Uzun kış geceleri getirdim

Artık okunmayan masallardan

Bildim ama bilemeyip düştüm

Yollara ıslığımdaki gül kokusuyla

Çünkü gül mağrur bir yalnızlık

Yahut dalgın bir keder olarak

Yakışırdı senin şehlâ sesine

Rivâyetti ne zaman sâhi oldu

Bildim bilemedim sâhi nasıl oldu

*

Anka'nın beni bıraktığı yerde

Barbarlara rastladım, en çok

Seni andırıyordu incelikleri

Seni ve senin şehlâ duruşunu

Rüzgar doldurdular ceplerime

Oysa ben yılanların deri değiştirdiği

Bir çöl arıyordum kendi çölümde

Gövdemin çağına ulaşmak'çin

Matematik ve şiir çalışıyordum

Tarihse barbarlık öncesi devirlerdi

Rivâyetti ne zaman sâhi oldu

Bildim bilemedim sâhi ne zaman oldu

*

Dağlarımda yangın ovalarımda

Tufan hikayeleri anlatılırken

Masaldan masala, efsaneden

Efsaneye sığınıyordun sen ve ben

Sıfırı öğreniyordum Aztekler'den

Şiirse şehlâ sesine benziyordu

Yani yalan yani bir kara zulüm

Ä°nceliÄŸin barbar duruÅŸu belki

Vak'anüvis edasıyla geziniyor

Yenildiğim tüm alanlarda şimdi

Rivâyetti ne zaman sâhi oldu

Bildim bilemedim sâhi nasıl oldu

*

Bir kez daha uğradığımız

Cinayet yerine benziyor

Unutmak istediÄŸimiz ne varsa

Meğer ne çok biriktirmişim

Unutmam gereken ÅŸeyleri

Duruşunu, şehlâ sesini mesela

Yatağımda kalan sıcaklığını

Yastıkta başının bıraktığı çukuru

En çok da bir yolculuğa çıkarken

Dönüp dönüp sarılışını

Zaman bir su gibi hâreleniyor yine

Rivâyetti ne zaman sâhi oldu

DELÄ° KUÅž

Deli kuÅŸ bilir misin nedir

türkuler kadar sevdalanmak

duyabilmek yüreğinde

bir depremin uÄŸultusunu

Suya düşen bir karanfilse yüreğin

bırak kendini ırmağın türküsüne gülüm

vursun seni o taÅŸtan bu taÅŸa

o çağlayandan bu çağlayana sürüklesin

Kavgadan uzak kalmışsan

sevdadan da uzaksın demektir

devinmez yüreğinin mağması

çatlamaz sabrın kara taşı unutma

HÂLÂ KOYNUMDA RESMİN

Sımsıcak konuşurdun konuşunca

ırmak gibi, rüzgar gibi konuşurdun

yayla kokuşlu çiçekler açardı sanki

çiğdemler güller mor menevşeler açardı

Sımsıcak konuşurdun konuşunca

Hâlâ koynumda resmin

Dağları anlatırdın ve dostluğu

bir ceylan gibi sekerdi kelimeler

Sesini duymasam çölleşirdi dünya

dağlar yarılır ırmaklar kururdu

bulutlar çökerdi yüreğime

Hâlâ koynumda resmin

Gün akşam olur elinde kitaplar

ve bir demet çiçekle çıkıp gelirdin

bir kez bile unutmadın "merhaba" demeyi

ve en yanık türküleri nasıl da söylerdin

bir dostun vurulduğu gün

Hâlâ koynumda resmin

Kaç mevsim kırlara çıkıp

çiçekler topladık mezarlar için

Belki ürküttük tarla kuşlarını

belki kurdu kuşu ürküttük

ama aşkı ürkütmedik hiç

Hâlâ koynumda resmin

Ve hâlâ sımsıcak durur anılar

sımsıcak ve biraz boynu bükük

Ne varsa yaşanmış ve paylaşılmış

yasak bir kitap gibi durmaktadır

ve firari bir sevda gibi

Hâlâ duvarlarda resmin

YAK SEVDANIN ÇIRASINI

Ne hüzünler kurtarır seni

ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi

ve ne de acının ses duvarındaki

yorgun ve bıkkın bekleyişler

Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını

düşürmüşse de ilkyazın tomurcuklarını fırtınalar

hayat kendini yeniden yaratan bir bahardır

verecektir en olgun meyvelerini mutlaka

yeter ki hüzünler sarartmasın yüzünü

Yak sevdanın çırasını türkülerle

barajını yıkan bir ırmak gibi katıl hayata

hüznün isyana dönsün artık

bitsin bezginliğin ölümcül suskunluğu

evde kalmış bir cinsellik değildir çünkü dünya

Ä°SÄ°MSÄ°Z

Hiç özlemedim seni

Özlemek dostluktandır

dostluğundan öte bulmalıyım seni

Sıcaklığını bulmalıyım

dokunuşları, kenetlenişi

Terimizle sulanmalı yer

güneş terimizde ışıldamalı sabah olunca

Apansız fırtınalar çıkmalı,

sarsılmalıyım

Özlemek yanında olmak isteğidir

Gülüşünü görmek biraz da

Hiç özlemedim seni

Saçlarına dokunamam

bir ırmak gibi akıtırım ovaya

soluğunla yanar dudaklarımın bozkırı

Akkor halindeki ufuk

bakır bir tel gibi eriyip gider

kraterler ortasında kalırım

Ãœrpertir bu coÄŸrafya beni

ikimizi biranda

yaşadığımı duyarım

Hiç özlemedim seni

özlemek dostluktandır

dostluğundan öte bulmalıyım seni

SIÄžINAK

Sözün yine hep aşktan yanaysa

sevgilim sen sakla bir kaçağı

belki yorgun ve yaralıdır hâlâ

ölüm basmıştır son sığınağı

Sus ve sadece dinle sessizliÄŸi

perdeleri çek ışıkları söndür

bir selam bir haber gönderir belki

sesleri hiç duyulmayan dostlar

Bir cigara sar bitlis tütününden

bir çay demle sonra, anısı kalsın

bekle başında onun sabaha dek

Belki benim sana böyle sığınan

yapayalnız ve öylesine yorgun

kimliği duvarlarda kalan bir kaçak

SÖZ / DE SARARIR

Olur, aramam seni ve kimseyi  

Anıları pas tadında bırakırım  

KonuÅŸacak ne kaldıysa kalsın  

Susmaktır birÅŸeylere saygılı kılan  

Ayrılık da bir olanaktır bilirsin  

Ä°nce bir sis, bir hüzün örtüsü  

Dumanlı bir ıslık yakışır ÅŸimdi  

Dudaklarıma, bırakıp giderim  

Söz / de sararır biterken bir aÅŸk  

Kediye iyi bak çiçekleri sula  

Diyorsam da aldırma sözlerime  

Alışkanlık iÅŸte baÅŸka birÅŸey deÄŸil  

Söz / de sararır biterken bir aşk